Ευσταθιάδης Θεοχάρης του Κωνσταντίνου.

Ο Ευσταθιάδης Θεοχάρης, γεννήθηκε το 1909 στην Άργουσα του Πόντου (περιοχή της Ματσούκας). Κατά την περίοδο του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό ως τραυματιοφορέας.
Λόγω της ειδικότητάς του, έζησε από πρώτο χέρι τον πόθο των Ελλήνων να υπηρετήσουν την πατρίδα τους αδιαφορώντας για το τίμημα .
Ένιωσε τον σωματικό πόνο και γεύτηκε την πικρή στιγμή του θανάτου με τα ανάμεικτα συναισθήματα των τραυματιών να παραδίδουν το πνεύμα τους στην πατρίδα νοσταλγώντας την οικογένειά τους και τους οικείους τους.
Με συγκίνηση θυμόταν όσο ζούσε τις στιγμές που έζησε και συχνά αναφερόταν στην κατάληψη του υψώματος Μόροβα από τον Ελληνικό Στρατό και την μετέπειτα προέλαση στην Κορυτσά.
Όπως μας μεταφέρει η εγγονή του Μαρία Ευσταθιάδου, συχνά ο παππούς της, περιέγραφε με τα ίδια λόγια τις στιγμές της κατάληψηςτου υψώματος
“Χιόνι-κρύο...
Σκάβαμε τούνελ για να μπούμε μέσα και να ξαποστάσουμε λίγο.
Οι όλμοι έπεφταν βροχή.
Παλικάρια δίπλα μου έπεφταν άλλα τραυματισμένα κι άλλα σκοτωμένα.
Πήγα σε έναν φαντάρο να δω τί μπορώ να κάνω σαν τραυματιοφορέας που ήμουνα.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα.
Πήρα την χλένη του να τον σκεπάσω. Κάτι κατάλαβα ότι έχει στην τσέπη του.
Κοιτάω, μια φωτογραφία ..., η γυναίκα και το μωρό του.
Τα δάκρυα βροχή, γιατί έτσι ήρθαν και τα δικά μου παιδιά στο μυαλό μου...,
Δεν προλαβαίναμε να σκεφτούμε το πίσω.
Σκοπός μας ήταν να πάρουμε το ύψωμα (Μόροβα).
“Αέρα” και μπροστά μέσα στο χιόνι.
Τα πόδια παγωμένα μέσα στα άρβυλα και τις μάλλινες κάλτσες.
Και συνεχίζαμε...”