Απειρωτάν

 

Ὁ Ἱερομάρτυς Ἀστεῖος, ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ καὶ ἡγεμονίας τοῦ Ἀγρικόλαου.

 

Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τῆς πόλης τοῦ Δυρραχίου καὶ ἐπειδὴ δὲν θυσίασε στὰ εἴδωλα, ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα.

Ἐκεῖνος πρόσταξε καὶ ἔδειραν χωρὶς ἔλεος τὸν Ἅγιο. Ὁ Μάρτυς ὅμως παρὰ τὰ μεγάλα βασανιστήρια, ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος στὴν πίστη του.

 

 

Ήταν ένας από τους 70 Αποστόλους, συνεργάτης των πτωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

 

Χειροτονήθηκε επίσκοπος Κορώνης και Μεσσηνίας και μετά ήρθε κι εγκαταστάθηκε στο Δυρράχιο.

Υπέμενε πολλά από τους ειδωλολάτρες για την θερμή του πίστη στο Χριστό.

 

 

Ἐμαρτύρησε κατὰ τὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸν (250 μ.Χ.) μαζὶ μὲ τὸν μάρτυρα Δονάτο.

Ὑπῆρξε σπουδαῖα προσωπικότητα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῆς Θεσπρωτίας καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν θερμὴ πίστη καὶ ἀγάπη στὸν Χριστό.

 

 

 

ὉὍσιος Νεῖλος ὁ Ἡγιασμένος, εἶναι ἡ σημαντικότερη ἀσκητικὴ φυσιογνωμία τοῦ θεσπρωτικοῦ χώρου. Μὲ τὴν ἁγία του ζωὴ καὶ τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες, καθηγίασε μὲ τὸ πέρασμα του τὴν ἐπαρχία μας καὶ μᾶς κληροδότησε ὡς πολύτιμο θησαυρό, τὴν περιώνυμο καὶ ἔνδοξονἹερὰ Μονὴ Γηρομερίου, ποὺ ὁ ἴδιος ἵδρυσε, ἡ ὁποία καὶ ἀνεδείχθη ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους πνευματικοὺς φάρους καὶ σήμερα ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον σημαντικὰ ἰστορικὰ μνημεῖα τῆς Ἠπείρου.

 

 

Ὁ ἔνδοξος ἱερομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσιος γεννήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 17ου μὲ ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰῶνος.

 

Κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἅγιος Βλάσιος (Σούβλιαση ἡ παλαιότερη ὀνομασία) τῆς Θεσπρωτίας, κοντὰ στὴν πόλη τῆς Ἠγουμενίτσας. Οἱ πληροφορίες ποὺ ἔχουμε γι' αὐτὸν προέρχονται ἀπὸ τὸν Βίο του ποὺ σώζεται στὸ ἔργο «Ὁ Μέγας Συναξαριστὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ὅπου κυρίως ἀναφέρεται τὸ μαρτυρικὸ του τέλος. Δὲν γνωρίζουμε κάτι σχετικὸ μὲ τὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ του ἡλικία, εὔκολα ὅμως μποροῦμε νὰ ὑποθέσουμε, ὅτι μέσα στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ἔζησε, ἔλαβε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του εὐσεβῆ ἀνατροφὴ «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου».

Ἡ εὐσεβής του ἀνατροφὴ καὶ ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ ὁδήγησαν ἀργότερα τὸν μακάριο Ἀναστάσιο στὴν ἀπόφαση νὰ ἐνταχθεῖ στὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ νὰ διακονήση τὸν Θεὸ καὶ τὸν λαὸ Του ὡς πρεσβύτερος.

 

 

ὉἍγιος Μάρτυς Ἀναστάσιος γεννήθηκε στὴν Παραμυθιά τῆς Θεσπρωτίας περὶ τὸ ἔτος 1730. Ἦταν τὰ χρόνια τῆς σκληρῆς τουρκικῆς σκλαβιᾶς, καὶ οἱ Ἕλληνες χριστιανοὶ ὑπέφεραν τὰ πάνδεινα. Ἐστεροῦντο τὴν προσωπική τους ἐλευθερία καὶ δὲν ὄριζαν τίποτε, οὔτε τὰ σπίτια τους, οὔτε τὴν περιουσία τους, ἀκόμη οὔτε καὶ τὰ ἀγαπημένα τους πρόσωπα, τὶς συζύγους, τὶς ἀδελφὲς καὶ τὰ παιδιά τους.

 

Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἁγίου ἦταν γεμάτη ἀπὸ τὴν φλόγα τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν σκλαβωμένη πατρίδα. Ἔλπιζε βάσιμα ὅτι κάποτε ὁ Πανάγαθος Θεός, θὰ ἔβλεπε τὸν πόνο καὶ θὰ ἄκουγε τὶς θερμὲς προσευχὲς τῶν ραγιάδων καὶ θὰ τοὺς χάριζε τὴν πολυπόθητη ἐλευθερία. Ἀκόμη, κρατοῦσε μέσα στὴν ψυχή του, σὰν ἱερὰ εἰκονίσματα, τὶς μορφὲς τῶν γονέων του καὶ τῶν ἀδελφῶν του, ποὺ προστάτευε ἀπὸ κάθε βεβήλωση τῶν ἀπίστων.

 

Δὲν ἔχουμε πολλὲς πληροφορίες σχετικὰ μὲ αὐτὸν ἀπὸ σύγχρονές του πηγές, πιθανῶς ἐπειδὴ ἡ Ἤπειρος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ἀπομονωμένη ἀπὸ τὰ μεγάλα ἐκκλησιαστικὰ κέντρα τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσεως. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἡ ζωὴ καὶ ἡ δράση τοῦ Ἁγίου δὲν ἦταν εὔκολο νὰ γίνει ἐπαρκῶς γνωστὴ σὲ εὐρεῖς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους.

Ὁ Ἅγιος Διάδοχος ἔζησε κατὰ τὸν 5ο μ.Χ. αἰώνα καὶ ἦταν ἐπίσκοπος τῆς Φωτικῆς στὴν Παλαιὰ Ἤπειρο τοῦ Ἰλλυρικοῦ.

 

 

Ὁ Ἅγιος Δονάτος ἔζησε καὶ ἔδρασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395 μ.Χ.). Ἐγεννήθηκε περὶ τὸ 330 μ.Χ. στὴν Εὔροια καὶ ἐμορφώθηκε στὸ Βουθρωτὸ τῆς Ἠπείρου. Σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν ἐχειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς ἀρχαίας ἐπισκοπῆς Εὐροίας, τῆς ὁποίας τὰ ὅρια συνέπιπταν μὲ τὰ ὅρια τῆς σημερινῆς Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατῶν, Γηρομερίου καὶ Πάργας.

 

ἩἉγία Ὁσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἔζησε καὶ ἄθλησε κατὰ τὰ μέσα τοῦ 2ου μ.Χ. αἰῶνος, ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἀντωνίνου Πίου (138-161 μ.Χ.). Οἱ γονεῖς της Ἀγάθων καὶ Πολιτεία ἤσαν πιστοὶ χριστιανοί, ἀλλά ἄτεκνοι. Μὲ θερμὲς προσευχὲς ἀπέκτησαν τὴν ἁγία, ἡ ὁποία, ἐπειδὴ γεννήθηκε τὴν ἕκτη ἠμέρα τῆς ἑβδομάδος τὴν ὀνόμασαν Παρασκευή.

 

Ἡ Ἁγία ἀνετράφη μὲ χριστιανικὴ ἀγωγὴ καὶ μόρφωση, μελετώντας διαρκῶς τὸν λόγο τοῦ θεοῦ, ἔλαβε δὲ καὶ εὐρεῖα κοσμικὴ μόρφωση.

 

Σὲ ἡλικία περίπου 20 ἐτῶν ὀρφάνεψε καὶ ἀπὸ τοὺς δυὸ γονεῖς της. Τότε ἐμοίρασε τὴν περιουσία της στοὺς φτωχοὺς καὶ ἔγινε μοναχή. Στὸ μοναστήρι ἔλλαμψε μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἁγιότητά της.