Απειρωτάν

Το ξέσπασμα της βίας

Κυρ, 11/04/2010 - 18:20
ΑΠΟΨΕΙΣ

Του Κώστα Παπαθεοδώρου

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά στη σύλληψη μελών και ενδεχομένως την εξάρθρωση κάποιας ή κάποιων οργανώσεων ένοπλής πάλης. Θέμα ωρών είναι ίσως η δημοσιοποίηση ονομάτων, διευθύνσεων, γιαφκών και ταυτοποίησης βομβιστικών επιθέσεων.

Είναι επίσης προφανές ότι πλέον δεν υπάρχουν οι «δομημένες» αντάρτικες ομάδες του παρελθόντος( 17Ν, ΕΛΑ κλπ) αλλά πυρήνες αντίδρασης που ενεργοποιούνται και εκρήγνυνται ανάλογα με την οικονομική περίσταση και την πολιτική συγκυρία. «Παρέες» που γράφουν τις δικές τους αιματηρές ιστορίες σε ένα περιβάλλον τυφλής βίας και ένα κόσμο που αυτοαναφλέγεται.

Κοινωνικοί πυροκροτητές υπάρχουν παντού γύρω μας και κάθε στιγμή μπορεί να προκαλέσουν τη θρυαλλίδα της έκρηξης.

Με άλλα λόγια αυτά τα παιδιά- των οποίων το προφίλ, το status και το styling παραπέμπουν σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας- είναι προϊόντα των καιρών που έχουν εξοικειωθεί με τη βία και το αίμα απορρίπτοντας κάθε κοινωνική δομή και κάθε πολιτικό θεσμό.

Και είναι αυτονόητο ότι τη στιγμή που τοποθετούν βόμβες που ενίοτε προκαλούν και αθώα θύματα δεν έχουν καμία μα καμία αναστολή να μπουκάρουν στις τράπεζες προκειμένου να «απαλλοτριώσουν» χρήματα προφανώς για να χρηματοδοτήσουν και τη δράση τους. Άρα όλες αυτές οι περινούσαστες αναλύσεις που ακούγονται περί «σύνδεσης της τρομοκρατίας με το κοινό έγκλημα» ελάχιστα ή καθόλου τους απασχολούν…

Ξαναθυμάμαι τα λόγια ενός φίλου: «έρχονται βίαια χρόνια» προκειμένου να ερμηνεύσω τα γεγονότα.

Και η (δική μου) εκτίμηση είναι άκρως ανησυχητική. Δεν έχει και μεγάλη σημασία τελικά η εξάρθρωση κάποιων εξτρεμιστικών οργανώσεων η βία μέρα με τη μέρα απλώνεται παντού. Είτε πρόκειται για κρατική καταστολή είτε για ένοπλές επιθέσεις. Σ` αυτόν τον κόσμο της αρπαχτής, της εκμετάλλευσης και της φτώχειας πάντα θα γεννιούνται παιδιά , πάντα θα γίνονται παρέες- πλέον χωρίς στρατιωτική πειθαρχία και άρτια οργάνωση- που στο βιβλίο συμβάντων θα θέλουν να γράφουν τις δικές τους αιμματοβαμμένες σελίδες είτε για να αντιδράσουν ή ακόμα-ακόμα απλά για να ακουστούν.Αντιστέκομαι άρα υπάρχω!Και όσο θα σκάνε μπόμπες, θα σπάνε βιτρίνες, θα λεηλατούνται περιουσίες τόσο θα εντείνεται και η κρατική καταστολή. Και αυτό είναι ανεξάρτητο της «ευαισθησίας» των πολιτικών ηγεσιών. Όταν γίνονται επεισόδια η αστυνομία θα παρεμβαίνει γιατί αυτός είναι και ο ρόλος της. Προστασία της ασφάλειας, ζωής και περιουσίας των πολιτών…Βεβαίως πολλές φορές τη διαφορά κάνει ο τρόπος, οι μέθοδοι και τα εργαλεία ης παρέμβασης.

Η γέννηση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα

Η δράση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, ξεκίνησε την προπαραμονή των Χριστουγέννων του 1975, με δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Eλλάδα, Pίτσαρντ Γουέλς.
Tρεις μασκοφόροι περίμεναν τον Aμερικανό να επιστρέψει στο σπίτι του, στο Ψυχικό, από κάποια επίσκεψη.Aπομάκρυναν τον οδηγό και τη γυναίκα του και τον εκτέλεσαν.Στο κλίμα της εποχής κανείς δεν πίστεψε τις προκηρύξεις της οργάνωσης, με τις οποίες αναλάμβανε την ευθύνη για την επίθεση. H 17N είχε αφήσει στον τόπο της εκτέλεσης μια προκήρυξη και είχε στείλει άλλη μία στις εφημερίδες τρεις μέρες αργότερα. Oι περισσότεροι πίστεψαν πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια πρακτορίστικη υπόθεση, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων της CIA.Oι προκηρύξεις δεν δημοσιεύτηκαν, γιατί εκτός από την εκτίμηση των δημοσιογράφων ότι ήταν παιχνίδι για πράκτορες, υπήρχε και απαγόρευση από την κυβέρνηση. Όλοι, όμως, έμαθαν για τη 17N έναν χρόνο αργότερα, μετά τη δολοφονία του απότακτου αστυνομικού -ενός από τους βασανιστές στην Aσφάλεια κατά την περίοδο της χούντας- του Bαγγέλη Mάλλιου. Kαι μάλιστα, η γνωριμία με την οργάνωση έγινε μέσω Γαλλίας και της εφημερίδας "Λιμπερασιόν".Στην εφημερίδα αυτή είχαν παραδοθεί οι προκηρύξεις από πρόσωπο που ο διευθυντής της εφημερίδας, Σερζ Zιλί, είχε χαρακτηρίσει ως απόλυτα αξιόπιστο. Ποιο ήταν το πρόσωπο αυτό δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Yπήρξαν πολλές εκτιμήσεις ότι ήταν ο μεγάλος υπαρξιστής φιλόσοφος Zαν Πολ Σαρτρ, αλλά ο Zιλί δεν θέλησε να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις αυτές.Tο γεγονός, ότι προτιμήθηκε η "Λιμπερασιόν", μια εφημερίδα που γεννήθηκε τον Mάη του '68, ήταν για ορισμένους μια ένδειξη ότι η οργάνωση έχει τις ρίζες της στην Aριστερά και στη δικτατορία, αφού η συγκεκριμένη εφημερίδα, όπως άλλωστε και ο Σαρτρ, είχαν βοηθήσει τον αντιδικτατορικό αγώνα και πιθανότατα είχαν ιδιαίτερες σχέσεις με τη Γαλλία.Oι καταβολές των μελών της οργάνωσης και ίσως η δράση στον αντιδικτατορικό αγώνα φανερώθηκαν και από ένα άλλο στοιχείο, που ήταν η αποστολή των προκηρύξεων σε έναν ακόμα ξένο δημοσιογράφο, τον Άγγλο Nτέιβιντ Tονγκ, ανταποκριτή του «Γκά».Οι ιδρυτές και το όνομα της "17Ν"Σύμφωνα με εκτιμήσεις αναλυτών, η οργάνωση "17 Nοέμβρη", ιδρύθηκε από ανθρώπους που είχαν δράσει κατά της χούντας, και βέβαια το όνομα της οργάνωσης προέρχεται από την εξέγερση των φοιτητών τον Nοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο.Παρακολουθώντας  την πορεία της οργάνωσης μέσα στα 26 χρόνια που πέρασαν, διαπιστώνει πάρα πολλά μυστήρια, που κανείς δεν μπορεί να λύσει, αφού τα σενάρια που έχουν κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια της 26ετίας και τα σημεία που δείχνουν αρκετά περίεργες επιλογές πυκνώνουν.Aξίζει τον κόπο να δούμε τη 17N μέσα από τις μεταμορφώσεις της και με περιόδους που οριοθετούνται από τη χρήση των όπλων και βέβαια την επιλογή των στόχων.H 17N από το 1975, όταν πρωτοεμφανίσθηκε, μέχρι το 1985 είχε ως στόχους Aμερικανούς, αστυνομικούς και ανθρώπους που είχαν σχέσεις με τη χούντα. Tα όπλα που χρησιμοποίησε είναι τα πιστόλια  των 45 χιλ.Aπό το 1985 μέχρι τα Xριστούγεννα του 1989, εκτός από τους μόνιμους στόχους, που ήταν οι Aμερικανοί, αρχίζει να εμφανίζεται και μια δραστηριότητα προς στόχους που οι τρομοκράτες θεωρούν ότι έχουν σχέση με τα κοινωνικά προβλήματα. Eκτελούνται βιομήχανοι και εκδότες, τραυματίζονται στα πόδια γιατροί και εισαγγελείς, ανατινάζονται εφορίες, γίνεται εισβολή στο αστυνομικό τμήμα του Bύρωνα και για πρώτη φορά πραγματοποιούνται επιθέσεις εναντίον πολιτικών.H πρώτη ήταν εναντίον του πρώην υπουργού Δημόσιας Tάξεως, Γιώργου Πέτσου, με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο, που ήταν ανεπιτυχής, ενώ εκτελείται ο Παύλος Mπακογιάννης έξω από το γραφείο του στην οδό Oμήρου. Tο παιχνίδι έχει λάβει ανεξέλεγκτες καταστάσεις και οι παρεμβάσεις της 17N θεωρούνται σοβαρές και για πολλούς ύποπτες. Tην ίδια περίοδο τα μέλη της οργάνωσης χρησιμοποιούν, εκτός από τα 45άρια πιστόλια και τα περίστροφα, κάθε μορφής βόμβες.Tα Xριστούγεννα του 1989, η 17N αδειάζει τις αποθήκες οπλισμού του στρατοπέδου Συκουρίου Λάρισας και λίγους μήνες αργότερα κλέβει δύο μπαζούκας από το Πολεμικό Mουσείο. Kάπως έτσι αρχίζει η περίοδος της ρουκέτας, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.Oι στόχοι παραμένουν οι ίδιοι, με την προσθήκη Tούρκων διπλωματών που εκτελούνται, τηλεοπτικών σταθμών καθώς και πολυεθνικών εταιριών.Tο 1992, όμως, στην επίθεση εναντίον του τότε υπουργού Oικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασά, η 17N σκοτώνει ένα νέο παιδί, που δεν είχε απολύτως καμιά σχέση με τον επιλεγμένο στόχο. Πρόκειται για τον Θάνο Aξαρλιάν που έτυχε να περνάει από το Σύνταγμα πηγαίνοντας στη δουλειά του. Aυτό που η οργάνωση ισχυριζόταν πως ποτέ δεν επιδίωκε, δηλαδή "ένα αθώο θύμα", ήταν γεγονός. H 17N προσπάθησε να δικαιολογηθεί με προκηρύξεις της, ρίχνοντας τις ευθύνες στην αστυνομία, ότι δηλαδή άργησε να μεταφέρει τον Aξαρλιάν στο νοσοκομείο, αλλά δεν έπεισε κανέναν. H πολύμηνη αποχή από νέες επιθέσεις εκτιμήθηκε από πολλούς, ίσως και ως τερματισμός της δράσης της οργάνωσης. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Tα χτυπήματα συνεχίστηκαν και συνεχίζονται με τον ίδιο ρυθμό και με μεγαλύτερες ακόμα απορίες...Ο "χαμένος αρχηγός" της 17Ν
Σε ένα πρόσωπο έχουν συγκεντρωθεί εδώ και αρκετούς μήνες οι έρευνες ελληνικών και ξένων διωκτικών αρχών για τη "17 Νοέμβρη". Πρόκειται για έναν άνδρα, ηλικίας60 ετών και άνω ο οποίος έλκει την καταγωγή του από τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο αυτό αποδίδεται τόσο η ηγεσία της "17 Ν" όσο, πιθανότατα, και η συγγραφή των προκηρύξεων της οργάνωσης. Το πρόβλημα είναι ότι το πρόσωπο αυτό που θεωρείται ότι έχει κεντρικό ρόλο στην υπόθεση της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, είναι άφαντο όχι εδώ και μήνες, αλλά εδώ και μερικές δεκαετίες.Οι διωκτικές αρχές ύστερα από συνεντεύξεις που πήραν από άτομα του χώρου πραγματοποίησαν εξαντλητική χαρτογράφηση των οργανώσεων παράνομης δράσης στην Ελλάδα και κυρίως στο εξωτερικό κατά την περίοδο 1968 - 1972. Η καταγραφή των προσώπων που δρούσαν στο χώρο αυτό δεν ήταν απλή υπόθεση, καθώς πολλοί στις συνθήκες παρανομίας της εποχής χρησιμοποιούσαν "ψευδώνυμα" ώστε να είναι δύσκολη η ταύτισή τους με πρόσωπα. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, κατέληξαν στο πρόσωπο του "χαμένου αρχηγού" της εποχής. Οι επισκέπτες διδάχτηκαν έτσι από πρώτο χέρι - το καθεστώς Κάστρο ενίσχυε τότε ανάλογα κινήματα στη Λατινική Αμερική- πώς να δραστηριοποιούνται χωρίς να γίνονται αντιληπτοί και κυρίως πώς να εξασφαλίσουν "επιχειρησιακή αυτονομία".
Από την αμφισβήτηση στην ωμή βία Η 17Ν φιλοδόξησε να διαδραματίσει ένα "ρόλο" διαμαρτυρίας στις αλλαγές που δρομολογήθηκαν στην ελληνική πολιτική κουλτούρα στα τέλη της δεκαετίας του'70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η βία της οργάνωσης επεδίωξε να αποκαλύψει την "πολιτική διπροσωπία" του ελληνικού κατεστημένου και να αναδείξει μια συνεπή ιδεολογική εναλλακτική λύση απέναντι σ' αυτό που η 17Ν έβλεπε ως κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ηγεμονική κυριαρχία.Την ίδια στιγμή, η "17Ν" παρέθεσε επανειλημμένα εθνικές εμπειρίες του παρελθόντος, όπως το αντιστασιακό κίνημα στη διάρκεια της Κατοχής, οεμφύλιος πόλεμος, η δικτατορία των συνταγματαρχών και η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ως ερείσματα για τη σημερινή δράση της. Αποκλίνοντας σημαντικά από τις κυρίαρχες ερμηνείες της Αριστεράς για τη μεταπολιτευτική πολιτική πραγματικότητα, το αρχικό σχέδιο της 17Ν ήταν να αποδείξει ότι η Μεταπολίτευση ήταν μια επιχείρηση κατ' όνομα μονάχα πολιτικής αλλαγής, δίνοντας συγχρόνως φωνή στη λαϊκή απογοήτευση.Η 17Ν εμφανίστηκε σε μια ιστορική στιγμή που η πόλωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς είχε μειωθεί σημαντικά και ένα πολιτικό λεξιλόγιο βασισμένο σε έννοιες, όπως εκδημοκρατισμός, ανανέωση και αλλαγή, έκανε την εμφάνισή του. Στη διάρκεια της περιόδου μετά το 1974, τα ιδεολογικά θέματα και σύμβολα που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να διχάσουν την ελληνική κοινωνία και να πολώσουν την κοινοβουλευτική ζωή, δεν πρόσφεραν πια επαρκή βάση για ανοιχτήπολιτική σύγκρουση.Τα θέματα που κυριαρχούσαν πια στον πολιτικό διάλογο ήταν η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η υγεία, οι οικονομικές ανισότητες, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η εθνική ασφάλεια και η γεωστρατηγική κατάσταση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η 17Ν ήταν ανάμεσα στις πρώτες πολιτικές οργανώσεις που αναφέρθηκαν στα θέματα αυτά, αλλά ο πομπώδης αριστερισμός της και η πεισματική άρνησή της να εγκαταλείψει την ένοπλη επαναστατική δράση, αποξένωσαν την οργάνωση από την ελληνική κοινωνία, θέτοντάς την στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αριστερή ιντελιγκέντσια είχε απομακρυνθεί από την πολιτική της επανάστασης.Η αλλαγή αυτή επιβεβαιώθηκε όταν πολυάριθμες ακροαριστερές οργανώσεις εγκατέλειψαν την εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση και επεδίωξαν να προωθήσουν την αλλαγή των πολιτικών δομών μέσα από κοινοβουλευτικές μεθόδους. Η αποτυχία της 17Ν να λάβει σοβαρά υπόψη τα νέα δεδομένα και η επακόλουθη εχθρότητα προς τέτοιες οργανώσεις φανέρωσε την απομόνωσή της από τη συνολική εξέλιξη της ακροαριστερής πολιτικής κουλτούρας.Καταγγελία της μεταπολίτευσηςΕπιπλέον, η 17Ν ήταν κάθετα αντίθετη προς τις συνθήκες που περιέβαλλαν την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Καταγγέλλοντας κάθε στάδιο της Μεταπολίτευσης, η 17Ν πίστευε ότι "μια δημοκρατία, η οποία δεν αντιμετωπίζει τις αδικίες και τα εγκλήματα του παρελθόντος, είναι μόνιμα προβληματική". Η Μεταπολίτευση ήταν ουσιαστικά μια μεταβατική περίοδος, που, αν και δεν κατάφερε να παραγάγει ένα αυθεντικό δημοκρατικό μοντέλο κοινωνίας, όπου οι αντιθέσεις επιλύονται αποκλειστικά και μόνο με το διάλογο και το συμβιβασμό, διαμόρφωσε ωστόσο ένα δημοκρατικό ήθος και θεσμοποίησε ένα ανταγωνιστικό πολυκομματικό σύστημα. Η εκλογή του Παπανδρέου ως πρώτου σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1981 φάνηκε να αποδυναμώνει κάθε ιδεολογική βάση για βίαιη ακροαριστερή πολιτική δράση.Η μεταβίβαση της εξουσίας το 1981 από τη Δεξιά στην Αριστερά νομιμοποίησε τη Μεταπολίτευση με δύο σημαντικούς τρόπους: Πρώτον, απέδειξε ότι το καθεστώς άντεχε τη δημοκρατική εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Δεύτερον, οι βουλευτικές εκλογές του 1981 επιβεβαίωσαν τη σταθερότητα του πολυκομματικού συστήματος και κατέδειξαν ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής συμμετοχής. Παρά το γεγονός ότι μια περιθωριακή φράξια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς παρέμεινε ανυποχώρητα εχθρική προς την κυβέρνηση, η υπόλοιπη ελληνική Αριστερά ήταν διατεθειμένη να αναγνωρίσει τη σπουδαιότητα του ΠΑΣΟΚ και την επίδρασή του στην πολιτική ζωή της χώρας.Η 17Ν, ωστόσο, απεχθανόταν το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, επειδή αθέτησε τις προεκλογικές δεσμεύσεις του και εγκατέλειψε το σοσιαλισμό. Η οργάνωση θεωρούσε τον Παπανδρέου έναν οπορτουνιστή δημαγωγό και πίστευε ότι η κυβέρνησή του ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό, φιλοαμερικανικό ξεπούλημα, το οποίο αποτελούσε σοβαρή απειλή για τις παραδοσιακές αριστερές αξίες.Από το 1983 και μετά, η βία της 17Ν αυξήθηκε και το πεδίο δράσης της διευρύνθηκε. Συνδυάζοντας ιδεολογικό φανατισμό, ιεραποστολικό ζήλο και τακτική ευελιξία, η οργάνωση επιδόθηκε σε μια συστηματική και προσεκτικά μελετημένη εκστρατεία τρόμου. Όπως όλες οι οργανώσεις που καταφεύγουν στην τρομοκρατία, η 17Ν ισχυρίστηκε ότι ο σκοπός για τον οποίο αγωνιζόταν δικαιολογούσε τον εξτρεμισμό.Οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας της 17Ν αποτελούσαν προσπάθειες της οργάνωσης να μεταβάλει τη συμπεριφορά ετερόκλητων ακροατηρίων. Ασφαλώς, η επίμονη τρομοκρατική βία μπορεί "να πολώσει τις πολιτικές αντιδράσεις των πολιτών ανεξάρτητα από προσωπική απειλή", αλλά η επίδραση της 17Ν στη δημόσια αντιπαράθεση ήταν πολιτικά αναποτελεσματική και στατιστικά ασήμαντη.Οι επιθέσεις της 17Ν εκτείνονται σε τέσσερις χωριστές χρονολογικές περιόδους: 1975-'80, 1983-'86, 1988-'94 και 1997-'99. Από το 1975 ώς το 1980, η 17Ν επεδίωξε να κερδίσει εθνική αναγνώριση και να αναβιώσει την ακροαριστερή αγωνιστικότητα. Οι πρώτες επιθέσεις εκδίκησης της 17Ν χρησίμευσαν στο να δημοσιοποιήσουν τα εθνικο-πατριωτικά διαπιστευτήρια της οργάνωσης και να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της Μεταπολίτευσης. Από το 1983 ώς το 1986, ο εξτρεμισμός της 17Ν κλιμακώθηκε σε ένταση και η οργάνωση έγινε πιο προκλητική και μιλιταριστική. Η 17Ν δυσανασχετούσε με το ΠΑΣΟΚ και επιχείρησε να υπονομεύσει το σύστημα διακυβέρνησής του. Η οργάνωση κατήγγειλε την ιδεολογική υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ και ανέλυε συνεχώς τις επιπτώσεις της εξωτερικής πολιτικής του Παπανδρέου στην εθνική ασφάλεια της χώρας.1990-1993
Όταν η Νέα Δημοκρατία επανήλθε στην εξουσία το 1990, η 17Ν έγινε ακόμη πιο εξτρεμιστική και ο αριθμός των επιθέσεων με βόμβες και ρουκέτες αυξήθηκε δραματικά. Από το 1990 ως το 1993, η οργάνωση πραγματοποίησε 31 επιχειρήσεις. Η 17Ν αύξησε προφανώς τη συχνότητα των επιθέσεών της για να προκαλέσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αψηφώντας την αντιτρομοκρατική νομοθεσία της. Συνολικά, η πολιτική τρομοκρατία της 17Ν ήταν πιο απειλητική όταν η οργάνωση δρούσε ριζοσπαστικά. Οι δολοφονίες και οι απόπειρες δολοφονίας, για παράδειγμα, αυξάνονταν ή μειώνονταν ανάλογα με τα πολιτικά γεγονότα.
Η CIA και η "17N"Όταν ο πρώην υπουργός Δημόσιας Tάξης Στέλιος Παπαθεμελής ρωτήθηκε τι γύρευαν ένα βράδυ του Nοέμβρη του 1993, οι Aμερικανοί στην πλατεία Aμερικής, η απάντηση ήταν αποστομωτική... "ό,τι γύρευε η αλεπού στο παζάρι..." Ο υπουργός είχε δεσμευθεί ότι η υπόθεση αυτή θα γινόταν βιβλίο όταν θα αποχωρούσε από το υπουργείο. Δεν έγινε ποτέ!Tι είχε γίνει τότε; Ήταν παραμονή της επετείου για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, όταν δύο πράκτορες της CIA συνελήφθησαν στην οδό Mηθύμνης στην Kυψέλη μέσα σ' ένα φορτηγάκι Φολκς Bάγκεν, κλειστό. Mέσα σ' αυτό υπήρχαν ασύρματοι, φωτογραφικές μηχανές, ακόμα και κρεβάτια.Οι συλληφθέντες οπλοφορούσαν και φορούσαν περούκες. Η σύλληψή τους έγινε από την Άμεση Δράση, ύστερα από τηλεφώνημα κάποιου γείτονα (;), που έβλεπε επί μέρες το φορτηγάκι να κινείται στην περιοχή.Λίγη ώρα μετά τη μεταγωγή τους στην Ασφάλεια με παρέμβαση του Αμερικανού πρέσβη, οι πράκτορες της CIA οδηγήθηκαν στην Aμερικανική πρεσβεία και την επόμενη φυγαδεύτηκαν προς την Τζαμάικα.Όλα αυτά είχαν συμβεί σε μια περίεργη χρονική στιγμή, που από το εξωτερικό έφταναν στην Ελλάδα πληροφορίες για σχέσεις της CIA με την 17N, τουλάχιστον στο παρελθόν. Μάλιστα, τα σενάρια που κυκλοφορούσαν με δηλώσεις πρακτόρων της CIA στο εξωτερικό έφερναν αναμεμειγμένο με τη 17N έναν "κολλητό" του Kλίντον, τον Mόρτον Xάλπεριν, υποψήφιο εκείνη την εποχή για τη θέση του βοηθού υπουργού Eθνικής Άμυνας των HΠA. Μετά βέβαια από τα πρακτορίστικα σενάρια, ο άνθρωπος όχι μόνο δεν πήρε τη θέση, αλλά χάθηκε από προσώπου γης.Ωστόσο, το ερώτημα "τι γύρευαν οι Aμερικανοί στηνπλατεία Aμερικής" δεν απαντήθηκε ποτέ.